Dzisiaj strasznie mi sie teskni za drozkami do lasu, za trawa ktora £askocze po go£ych nogach. Tak strasznie daleko do moich miejsc. Mam o sobie kiepskie zdanie, m. in. mam sie za ogromnego tchorza..ale jak to sie sta£o ze wyladowa£am tysiace kilomterow od domu? Jak to sie sta£o ze wsiad£am juz pare razy w ten znienawidzony samolot? Moze odwaga nie wyglada tak, jak mysle ze wyglada. Moze odwazni ludzie czasem sie trzesa, drza i sciska ich w gardle ze strachu.
Ostatnio napatrzy£am sie duzo w niebo, bo akurat tyle widze z £ozka. I ten kawa£ek nieba z kawa£kiem drzewa wyglada jak wejscie do mojego lasu, daleko, daleko stad.
........tymczasem ranek mija, a ja mam zawsze jedna godzine w zapasie..bo tu jest o godzine do ty£u...nie chce znowu nudzic, ale tak, tak, w perspektywie mam kawe. I az piszcze z radosci. Moja kawa w kubeczku jako sta£y przywracajacy chec do zycia punkt dnia...
W£asciwie to nie wiem o czym chcia£am napisac...ze mi teskno.